Sosyal etkileşimde yetersizlik ( göz teması kuramama, yaşıtlarıyla ilgilenmeme ve oyun oynamama, normal mimik ve duygusal ifadeleri göstermeme, etkileşim başlatma ve sürdürmede zorluk)
İletişim bozukluğu (konuşamama, aynı kelimenin sürekli tekrarı (ekolali), konuşan çocuklarla iletişim kurmaya çalışmama)
Hayali veya sembolik oyunlar oynamama (hayali oyunlar kurmama, tekrarlayan basit aktiviteler, sürekli aynı rutin hareketleri tekrar etmek, bir nesnenin bir parçasına aşırı takıntılı olmak, duygusal olarak uyarılamama veya aşırı tepki)
Ayrıca otizmli çocuklar aşağıda sıraladığımız belirtilerin çoğunu gösterirler.
Aşırı hareketli veya hareketsiz olabilirler.
Çevreleri ile ilgilenmezler
Konuşmada gecikme vardır.
İnsanlarla iletişim yerine cansız varlıklarla ilgilenirler.
Topluluk içinde yaşıtları ile diyalog kurmazlar, oyunlara katılmazlar, kendilerini izole ederler.
Konuşmayı iletişim aracı olarak kullanmazlar
Uygun olmayan cümleler kurar kalıp gibi konuşurlar.
İlgisiz şekilde her şeye gülebilir ve kıkırdayabilirler.
Bir cismin bir parçasına takıntı yapabilirler. ( örneğin sürekli arabanın tekerleği ile oynamak)
Bazı objelere aşırı bağlanabilirler.
Düzen takıntıları vardır. Rutinleri bozulduğunda hırçınlaşabilirler.
Tekrarlayan bir hareketi örneğin el çırpma, zıplama, kendi etrafında dönme, sürekli öne arkaya sallanma, kanat çırpma gibi yaparlar.
Normal çocuklar gibi hayal kurarak oyun oynamazlar, arabaları dizer sürekli tekerini çevirirler.
Sürekli aynı oyunları oynarlar.
Bazıları çok inatçı ve hırçın olabilir.
Sosyal ortama girdiklerinde aşırı korkup tepki verebilirler.
Kendilerine ve etrafındaki eşyalara zarar verebilirler.
Tehlikeye karşı duyarsızdırlar.
Acıya karşı duyarsızdırlar.
Normal öğrenme metotlarına duyarsızdırlar.
Otizmin kesin bir tedavisi yoktur, ancak erken teşhis ve müdahale, bireyin sosyal, akademik ve yaşam becerilerini geliştirmesine yardımcı olabilir. Terapiler, davranışsal destekler ve eğitim programları bu konuda önemli rol oynar.