Son yıllarda şehirden köye göç edenlerin sayısındaki artış tesadüf değil. Bu, sadece bir tercih değil; aynı zamanda bir reaksiyon. Hızla dönen çarkların içinde sıkışıp kalan modern insan, nefes alacak bir yer arıyor. Ve o yeri, betonların arasında değil, toprağın kokusunda buluyor.
Kent yaşamı, birçok imkân sunmasına rağmen, insan doğasına aykırı bir hızda ilerliyor. Sabah alarmıyla başlayan gün, trafikle, iş toplantılarıyla, yetişmesi gereken sunumlarla devam ediyor. Her şey bir yarış içinde. Gün bitiyor ama zihin hâlâ uyanık. Doğayla bağımızı kaybettikçe, kendi iç sesimizi de duyamaz hale geliyoruz. İşte bu yüzden, “biraz yavaşlamak”, artık lüks değil; bir ihtiyaç haline geldi.
Kırsal yaşama yönelenlerin hikâyelerine baktığınızda ortak bir tema görürsünüz: sadeleşme arzusu. Kimi emekli olup bir Ege kasabasına yerleşiyor, kimi uzaktan çalışma fırsatını değerlendirip doğayla iç içe bir köyde yaşamayı seçiyor. Birçoğu, ilk başta sadece sessizliği ararken, sonrasında toprağa dokunmanın, kendi yiyeceğini yetiştirmenin, zamana hükmetmeden yaşamayı öğrenmenin ne büyük bir özgürlük olduğunu fark ediyor.
Elbette kırsalda yaşamak romantik bir tablo değil sadece. Zorlukları, alışılması gereken yeni rutinleri, hatta bazı fedakârlıkları da var. Ama insan, doğaya döndüğünde kendine de dönüyor. Çoğu zaman şehirde kaybettiğimiz “ben” duygusunu, bir köy yolunda yürürken, sabah horoz sesiyle uyanırken ya da akşam yıldızlara bakarken yeniden hatırlıyoruz.
Bu kaçış, aslında bir “geri dönüş” hikayesi. Daha insani bir yaşamın mümkün olduğunu gösteren küçük ama etkili bir hareket. Kentin gürültüsünden kaçan her birey, aynı zamanda daha dengeli, daha sürdürülebilir bir dünyanın ipuçlarını da sunuyor bize.
Belki de artık soru şudur: Kentin sunduğu hız mı, yoksa kırsalın vadettiği huzur mu daha gerçek?
