İlişkilerimizde, sosyal yaşamımızda hatta hayatın her anında, içinde hep bir ‘değer’ ararız ve değer üretmeye çalışırız. ‘Değer’ görmek isteriz, değerli bulunmak isteriz, değer verdiklerimiz ile bir arada olmak isteriz. Değer; hep istenilen ve gündemde olan bir kavramdır…

İstenenin ya da beklenenin altında kalmış, fiziksel özellikler ya da yetenekler de kişide ‘değer’ ile ilgili boşluklar oluşturabilir. Fedakarlıkların ve mağduriyetlerinde çoğunlukla sevgi görmek, değer görmek ya da yardım almak gibi kazanımları vardır. “Çok çalışırsam değer görürüm, iyi bir çocuk olursam değerliyim.” ya da “şu fedakarlığı yaptığımda değerim daha çok artacak” gibi inanışlar, kişiyi özünden uzaklaştırıp, başkaları için ‘DEĞER’ için yaşamaya itebilir. Ya da çocukluğundan beri beklediği değeri görememiş ve değersizliğine ikna olmuş bir kişi yetişkinlik dönemi boyunca ona değer veren insanlarla karşılaşsa bile onların verdiği değeri göremeyebilir. Çünkü değersiz olduğuna çocukluğundan itibaren inandırılmış ya da inanmıştır…

Kendi gözümüzdeki değerimizi ‘içselleştirmeyi’ başardığımızda davranışlarımızda ve dolayısıyla hayatımızda olumlu yönde büyük bir gelişme kaydederiz. Dürüstlük, sevgi, saygı, şevkat ve yeterlilik duygularında ve bunları göstermede hep bir adım önde oluruz…

Öz değerlerimiz, özümüze olan sevgimiz çoğunlukla bencillikle karıştırılabilir. ‘Önce ben’ demek, ‘sadece ben’ demek değildir. Ürettiğimiz değer ve sevgiyi önce kendimize vermek, kendi merkezimizde olabilmek demektir. Kendi merkezimizde olmayı seçersek, merkezimizi başkalarıyla doldurmaya ihtiyaç duymayız. Hem de başkalarınca işgal edilmesine izin vermemiş oluruz. Kendine değer veren insan, hayatını olduğu gibi yaşamaya gönüllüdür. Başkalarının üzerinden yaşamaya ihtiyacı yoktur. Çünkü kendisiyle mutludur. Değerimiz dış faktörlere bağlı değil, olmamalıdır da…

DEĞER; insanların başarı veya başarısızlık olarak gördüğü şeylerle ya da kendimizi kıyasladığımız dış etkenlerle ilgili olmamalıdır…

Değer verdiklerimizi nasıl merak ediyorsak, nasıl olduklarını, ne hissettiklerini sorup duruyorsak, bunu kendimize de yapmalıyız. “Bugün nasıl hissediyorum, şu an neye ihtiyacım var” gibi sorular insanı kendine yaklaştırır. Kendimizi görmek ve tanımak kendimize değer vermenin ilk adımıdır…

“Her nasılsan öylece değerlisin, biriciksin ve teksin, iyi ki varsın, iyi ki sensin!..”