Ağustos sıcağı kavuruyor, ama vatandaşı asıl yakan şey ne güneş, ne nem…
Asıl yakan, her ay kapı aralığından içeri sızan faturalar.
Bir emekli, maaşını henüz almadan kafasında çoktan bölüştürüyor:
Bir kısmı kiraya, bir kısmı mutfağa, kalanı da elektrik, su ve doğalgaz faturalarına...
Ama bu ay sonunu getiremeyen sadece emekliler değil:
Milyonlarca genç, işçi, memur, öğrenci ve anne-baba aynı yangının içinde.
Ve sorumuz hâlâ aynı:
Bu millet kemer sıka sıka yaşarken, bu faturaların diğer ucunda kimler zenginleşiyor?
---
Özelleştirme politikası: “Halkın olanı halka satmak”
Bir zamanlar bu hizmetler kamuya aitti. Elektrik, su, gaz, devlet eliyle sağlanır, kâr değil halk gözetilirdi.
Ama şimdi?
Özelleştirme denilen “sihirli kelime”, halkın ortak değerlerini özel şirketlere devretmenin kılıfı oldu.
Ve artık sayaçlar halkın ihtiyacını değil, şirketlerin kar oranını ölçüyor.
---
Tüketim düştü, fatura artmaya devam etti
Bu yaz herkes biraz daha az tüketmeye çalışıyor.
Kombi kapalı, klima sadece ihtiyaç anında çalışıyor, çamaşır makinesi neredeyse nöbete girmiş gibi haftada bir çalıştırılıyor.
Ama bu tasarrufa rağmen faturalar azalmıyor, çünkü sistem halka değil, kâra çalışıyor.
Enerji şirketleri büyürken, vatandaşa düşen tek şey şu: şeffaf olmayan tarifeler ve bitmeyen ek kalemler.
---
Yoksula yük, zengine jest
Bir başka vahim tablo da bu:
Dar gelirli bir ailenin ısınmak için harcadığı doğalgaz miktarıyla, lüks villalarda 3 klima birden çalışanların tüketimi arasında neredeyse fark yokmuş gibi fatura çıkıyor.
Sosyal devlet anlayışı, fiyatlara hiç yansımıyor.
Enerji bir temel ihtiyaçtır.
Bunu bir metaya dönüştürmek, devletin asli görevinden kaçmasıdır.
---
Hesap sorulmalı, ama kime?
Pekâlâ, bu işin sorumlusu kim?
Dağıtım şirketleri mi? Bakanlık mı? Enerji Piyasası Düzenleme Kurumu mu? Yoksa “her şeyi çok iyi yönettiğini” iddia eden iktidar mı?
Sistem o kadar iç içe geçmiş ki, sorumluluk zinciri kopmasın diye halkın cebinden zincir yapmışlar.
Yorum yapın