22 Şubat 1982 
"Karlı Bir Günde Başlayan 
Bir Öğretmenlik Serüveni"

22 Şubat 1982, Afyonkarahisar'da, bembeyaz karla örtülü bir güne uyanmıştım. O gün, benim için sadece kışın soğuk bir günü değil, aynı zamanda öğretmenlik hayatımın başlangıcıydı. Kasımpaşa İlköğretim Okulu, yeni atanan öğretmenlerin toplandığı ve dağıtıldığı bir merkezdi. O zamanlar "depo tayini" denilen bu durum, benim için de geçerliydi. Ancak içimdeki heyecan ve idealizm, bu geçici durumu aşmamı sağladı.
15 gün sonra, kendi isteğimle İhsaniye ilçesine tayin oldum. İhsaniye Lisesi, o yıllarda küçük yerleşim yerlerinde olduğu gibi, ortaokul ve liseyi bir arada barındırıyordu. 4 yıl boyunca bu okulda görev yaptım. İhsaniye, küçük ve soğuk bir yerdi. İlçede kalacak ev bulmak zordu, otel ise hiç yoktu. İlk günlerimde yaşadığım zorlukları unutamam.
İlk günüm de, dersler bittikten sonra ev bulamadığım ve gidecek yerim olmadığı için okulda çaresizce bekliyordum. Ancak hizmetli,  saatin 17.00 olduğu ve okulu kapatacağını söylediğinde, dışarı çıkmak zorunda kaldım. O soğuk ve karanlıkta, ne yapacağımı bilemez halde ilçe merkezine yürüdüm. Yolda rastladığım ve halime acıyan bir öğretmen arkadaş bana ev bulana kadar yanında kalabileceğimi söyledi. İşte o an, İhsaniye'de sadece zorluklarla değil, aynı zamanda iyilik ve dayanışmayla da karşılaşacağımı anlamıştım.

Öğrencilerle Kurulan Sıcak Bağlar
İhsaniye Lisesi'ndeki öğrencilerimle kurduğum bağ, benim için çok değerliydi. Onların gözlerindeki öğrenme isteği, benim de heyecanımı artırıyordu. Dersler sadece bilgi aktarımı değil, aynı zamanda hayatı paylaşma, birbirimizden öğrenme fırsatıydı. Kimi zaman toplanır, derslerden sonra sohbet ederdik. Onların hayalleri, umutları, benim de hayallerim olmuştu.

Zorlukların Ardındaki Güzellikler
İhsaniye'deki ilk yıllarım zorlu geçmiş olsa da, zamanla o ilçeye ve insanlarına alıştım. Soğuk kış günlerinde içimizi ısıtan öğretmenler odası sohbetleri, sınıflardaki öğrencilerin gözlerindeki ışıltı, komşuluk ilişkilerinin sıcaklığı... Bunlar, İhsaniye'yi benim için unutulmaz kılan anılardı.

Yıllar Sonra Bile Devam Eden Dostluklar
Bugün, 22 Şubat 2025. Aradan yıllar geçti, emekli oldum. Ancak İhsaniye'deki anılarım hala taptaze. Orada görev yaptığım öğretmen arkadaşlarımla, orada yaşayan sevdiğimiz insanlarla hala irtibat halindeyiz. Yıllar geçse de, ilk görev yerinin iyilikleri ve güzellikleri unutulmuyor.

Öğrencilerime Bir Mesaj
Sevgili öğrencilerim, hayatınızın her döneminde zorluklarla karşılaşabilirsiniz. Ancak unutmayın ki, her zorluğun üstesinden gelinebilir. Önemli olan, umudunuzu kaybetmemek, birbirinize destek olmak ve hayallerinizden vazgeçmemektir. İhsaniye'deki yıllarım bana şunu öğretti: İnsanlar arasındaki sevgi, dayanışma ve iyilik, her zorluğun üstesinden gelmemizi sağlar. Siz de hayatınız boyunca bu değerlere sahip çıkın ve etrafınıza ışık saçın.