“Yılların Sessiz Çığlığı”
Bir arkadaşımı yıllar sonra görmeye gittiğimde, onu öyle yatağa mahkûm, kanserle pençeleşirken bulmak içimi burkmuştu. Her geçen gün eriyen bedeni, hastalığın acımasızlığını gözler önüne seriyordu. Eşi A. hanım, yılların yorgunluğunu taşıyan yüzüyle onun başucunda duruyor, ona bakıyordu. Bu fedakârlık ve sabır dolu tablo karşısında, içimden geldiği gibi, “A. hanım, arkadaşıma ne kadar iyi bakıyorsunuz, teşekkür ederim” dedim. Sözlerimi, beklemediğim bir tepkiyle karşıladı. Derin bir iç çekti ve bakışları sanki bugünden geçmişe uzandı. Gözlerinde yılların birikmiş yorgunluğu ve dinmeyen bir acı vardı. "Aslında çok iyi baktığım söylenemez," dedi usulca. O an durdum. Bu söz, beklediğim bir tevazu cümlesi değildi; daha derin, daha karmaşık bir şeydi.
Sonra devam etti: "Çünkü yıllardan beri evliliğimiz süresince bana yaptıklarını düşününce içimden bakmak gelmiyor." Bu itiraf, beni derinden sarsmıştı. Demek ki o an gördüğüm fedakârlık, aslında sevginin değil, geçmişin acımasız bir muhasebesinin sonucuydu. Yılların birikmiş öfkesi, kırgınlığı, belki de affedilmeyen hataları, bu en zor zamanda bile kendini hissettiriyordu. A. hanımın bu itirafı, sevginin bile silemediği yaralar olduğunu gösteriyordu.
Sözlerinin devamı, bu acı tablonun tek kurtarıcısının merhamet olduğunu gösterdi: "Arkadaşını, böyle muhtaç ve kötü durumda görünce de acıyorum ve bakıyorum."
O an anladım ki, evliliğin, hatta bir ömrün en zor sınavı, geçmişin yükünü taşırken bugünün gerekliliklerini yerine getirebilmekti. A. hanım, sevgiden değil, insan olmanın getirdiği o derin merhamet duygusundan hareket ediyordu. Yılların acısı içini yaksa da, karşısında çaresiz bir insan vardı. O gün, sevginin ve merhametin ne kadar farklı duygular olduğunu bir kez daha anladım. Bazen bir insanı affedemeseniz bile, ona acıyarak insanlığınızı koruyabilirsiniz. A. hanımın bu durumu, bana yılların birikmiş acısının bile bir noktada merhamete boyun eğebileceğini gösteren acı bir ders oldu.
NOT: Hanımlarınıza iyi davranın.
Yorum yapın