Kimse kendini ekrandan alamıyor.
Televizyon, tablet veya telefon…
Artık büyük-küçük toplum olarak teknoloji bağımlısı olduk.
Sabah uyanır uyanmaz elimiz telefona gidiyor.
Telefonu bırakıp televizyonu açıyoruz.
Bir birimize günaydın demeyi bile unutur olduk.
Kahvaltı sofralarında bir yandan yemek yiyoruz diğer yandan telefon kurcalanıyor kim ne paylaşmış onlara bakıyoruz.
Çatal bir elimizde telefon diğer elimizde.
Hatta bu işler için telefon tutacakları çıkarıldı.
Bir elinde çatal, diğer elinde kaçık telefon tutacağında telefon bakılıyor.
Otobüslerde yersiz gülüşler yersiz ağlak suratlar ne ararsanız var. Hepsinin elinde telefon kulağında kulaklık.
Teknolojinin hayatı kolaylaştırdığı kesin amma başka şeyleri öldürdüğü de bir gerçek.
Her güzelin bir kusuru olur derler.
Teknolojinin kusuru da insanlığımızdan uzaklaşmak oluyor.
Artık küçücük bebeklerin elinden telefon alınınca ufaklık hemen huzursuzlaşıyor.
İnternetin çekmediği bir yerde kalmak, adeta oksijensiz kalmak gibi geliyor. “Bir dakika, sadece bir bildirim bakacağım” derken, yarım saatimizi sosyal medyada kaybediyoruz.
İnterneti olmayan mekanlara kimse gitmiyor.
Zamanımızı, dikkatimizi, ilişkilerimizi… hatta bazen kendimizi kaybediyoruz.
Eskiden sokaklarda çocuklar top oynardı.
Caddeler çocuk sesiyle şenlenirdi.
Şimdilerde evlerde bilgisayar başında “online” arkadaşlarıyla sanal dünyada takılıyor. Aileler aynı odada ama farklı ekranlarda yaşıyor.
Birbirimizin gözlerinin içine bakmayı unuttuk, çünkü kameraya bakıyoruz artık.
Teknolojiyi doğru ve zamanlı kullanmayı öğrenmeliyiz.
Kısa bir tavsiye ile yazımı sonlandırmak isterim.
Umarım tavsiyeme uyabilirsiniz.
Bazen en büyük yenilik, telefonu kapatıp hayatı açmaktır.
Saygılarımla.
