Bugün dünkü yazımın giriş bölümünde ifade ettiğim gerekçelerle yani 'zaruret hasıl olduğundan gördüğüm lüzum üzerine' dünkü yazımın devamı niteliğindeki yazımı sizlerle paylaşıyorum;

Bu mesleğin içinde yani gazetecilikte yıllarca yaşadıklarımın bana bilmediğim daha neleri(!) öğrettiğini düşündüğümde, ‘tüm bunları bunca acıyla birlikte yaşamış olmayı, hiç yaşamamış olmaya tercih ettiğimi’ anlıyorum. Olayları yaşarken çektiğiniz meşakkat; karşılığında size yeni bilgiler, tecrübeler ve yaşam kılavuzu olarak geri dönüyor. Hayatla ilgili bilgilerim, hayata dair bildiklerim sadece son 20-21 yıl öncesine göre bile inanılmaz derecede değişime uğradı. Son yirmi, yirmi bir yılda yaşadıklarımı eğer yaşamamış olsaydım, bu bilgilerin getirdiği birikimlerin hiçbirine asla sahip olamayacaktım. Belki de salakça bir şizofreniyle ‘gazetecilik yaptığımı zannedip, benim nasıl olup da bu dünyada başkaları gibi olamadığıma’ hayret edip duracaktım. Oysa son 20-21 yıl içinde yaşadıklarım, öğrendiklerim, karşıma çıkartılanlar, bana öğrettikleri mucizevi dersler, hayatı benim açımdan çok başka bir boyuta konumlandırdı. Dersler hayatıma gerektiği anda geldiler, bana öğretildiler ve verilip gittiler. Elbette bu dersleri öğreten aracılar vardı. Doğrusu tüm bu yaşadıklarımı hazmedebilmek, o kadar da kolay olmadı, olmamalıydı da…

 Öncelikle yaşadığınız bazı şeyleri sineye çekip sindirebilmek için zamana ihtiyaç duyuyorsunuz. Ve de ruhsal açıdan sindirim sisteminizi de güçlendirmeniz gerekiyor. Ama bazen öyle şeyler yaşıyorsunuz ki o yaşadıklarınızı sineye çekip sindirebilmek asla mümkün olmuyor…

57 yıla erişen hayatımın,34 yılı aşan meslek yaşamımın, bilhassa son dönemini kapsayan 2000 yılından 2023 yılına kadar olan kesitinin şöyle bir gözümün önünden adeta 'bir film şeridi gibi' geçtiğini görünce yukarıda yazdığım satırlarda ifade ettiğim hissiyatı bir kez daha yaşadım..

Şunu anlatmak istiyorum; Hayattan bir ders almaya hazır olduğunuzda, karşınıza mükemmel bir tecrübe ya da sizin bu dersi öğrenebilmeniz için bir fırsat sunacak olan birisi mutlaka çıkacaktır. Dersinizi aldığınızda, dersin hazmedilebilmesi için biraz zaman gerekecektir. Acele etmenize hiç gerek yoktur. Aslında belki de bu güzel bir yolculuktur. Herhangi bir anda bulunduğunuz yerin, bulunmanız gereken yer olduğuna lütfen inanın!..

 Neyse ki hayatta karşıma çıkan dersler, vesileler, öğretiler ve öğreten hocalardan edindiğim bilgiler beni yeni bir adam yapmaya önemli ölçüde katkı sağladı, yardımcı oldu. Tüm bu gerçeklere vakıf olduktan sonra, şimdi geldiğim yere yani konuma bin kere şükrediyorum!..

Bu çileli ama çileli olduğu kadar kutsal saydığım, mesleğe yani gazeteciliğe kendi isteğimle 1988 yılının 24 Ekim’inde başladım. Aradan tam olarak 34 yıl 10 ay geçti. Bu süreç içinde yaşım 22’den 57'e geldi. 16 yıldır saçlarım ağarmaya başladığı gibi son 15 senedir de gözlük kullanmaya başladım. Yavaş yavaşta olsa yaşlanmaya başladım yani. Geride kalan otuz dört yılı aşkın meslek süreci içinde, sırasıyla, Harman, Hizmet, Yeni Asır, Yeni Haber, Birlik, Dünya Ekonomi, Ekspres ve Marmara, Demokrat ve Artı Haber ve BİRLİK gazetelerinde, Radyo 10, Radyo BRT, Karesi TV’de çalışarak yerel basın ve medya sektöründe, uzun yıllar, Balıkesir’e ‘anlımın akıyla’ onur ve elbette gururla, ‘bazen bana yaşatılan hasetlik dolu tüm olumsuzluklara rağmen’ bir an için yılmadan, ilk günkü heyecanımı asla yitirmeden, layıkıyla ‘en iyi biçimde hizmet etme gayreti içinde’ oldum, olmaya da halen devam ediyorum..

Bu oldukça uzun sayılabilecek zaman kesiti içinde, gördüklerim ve yaşadıklarımdan ders alamaya daima hazırlıklı oldum. Bazen gördüklerimi ve yaşadıklarımı yadırgayıp, içime sindirme zorluğu yaşasam da o zorlu deneyimlerden gereken dersleri çıkardım, yani mesleki anlamda olgunlaştım. Çocukluğumdan beri, sabırsız biri olarak bilinmeme rağmen bu çileli meslekte en az en sabırlısı kadar sabır gösterdim, asla aceleci dolayısıyla sabırsız davranmamaya azami gayret gösterdim. 34 yılı aşkın yıllık meslek hayatımın bilhassa son yirmi, yirmi bir yılında ibretle yaşadıklarım, gördüklerim, karşıma çıkan ders olabilecek olaylar ve gelişmeler, öğrendiklerim, edindiğim deneyimler beni yepyeni ve belki de bambaşka bir adam haline getirdi. Zannediyorum, 1980’li yılların ikinci yarısının başındaydı, Opus adlı bir pop müzik grubunun ‘LİFE İS LİFE’ adlı hit olmuş bir parçası vardı. O şarkı, Türkçe çevirisiyle ‘HAYAT YAŞAMAKTIR’ diye haykırıyordu. İnanın bana gerçekten 'hayat yaşamaktır, hayat, hayatı gerçekten yaşayabilmektir!..

Yaşadıkların karşısında eğer bilgili ve birikimliysen, deneyim sahibiysen, dimdik durabilmeyi başarabiliyorsan o zaman hayat yaşamaktır, diyebilirsin rahatlıkla, gönül ferahlığıyla..

Her ne kadar yazımın başlığında belirttiğim gibi o kadar şeyi yaşadıktan sonra bir türlü sineye çekip hazmedemesem de hayatı yaşayabilmesini bilene gerçekten hayat yaşamaktır!..