Eylül kapıyı çaldı; yanında serin bir rüzgar, usulca yağan bir yağmur ve sonbaharın o eşsiz huzuruyla. Sonbahar, benim gibi sevenler için bir mevsimden çok daha fazlası; adeta ruhun derin bir nefes aldığı, kalbin sakin bir ritme kavuştuğu bir zaman dilimi. Eylül, bu huzurun en güzel başlangıcı.
Pencerenin önünde bir battaniyeye sarılıp, elinde sıcacık bir fincanla yağmuru izlemek… İşte huzur tam da bu. Her damla, günlük koşuşturmanın gürültüsünü alıp götürüyor; yerine sessiz, dingin bir melodi bırakıyor. Yağmurun altında yürümek istersen, şemsiyeyi bir kenara bırak. O ıslaklık, sanki ruhunu tazeliyor.
Sonbahar, doğanın en zarif tablosu. Yapraklar sarı, turuncu, kırmızı tonlarıyla dans ederken, her bir dalda bir hikaye anlatıyor. Bu mevsim, değişimin güzelliğini hatırlatıyor; bırakmak, yenilenmek demek. Eylül, bu değişimi kucaklamanın tam zamanı. Ağaçlar yapraklarını dökerken, biz de içimizdeki fazlalıkları bırakıp hafifleyebiliriz. Huzur, işte bu hafiflikte saklı.
Eylül akşamlarında, havadaki o serin koku insanın içini dolduruyor. Belki bir parkta yürüyüş, belki bir kitabın sayfalarında kaybolmak, belki de sadece gökyüzüne bakıp hayaller kurmak. Sonbahar, her anıyla insanı kendine çağırıyor. Hele bir de yağmur çiseliyorsa, o anı yaşamak bir meditasyon gibi.
Bu mevsim, kalbin evi gibi. Eylül, o evin en güzel odası. Yağmurun ritmi ise, yaprakların dansı ve serin havanın kucaklayışı, Huzur, tam da burada. Bir fincan çay al, pencereyi aç ve kitap oku.Bu mevsim, sadece bir kez gelir; ama her anıyla ömürlük bir hediye sunar.